dziwni są Ci ludzie

spotkałam człowieka

młody, przystojny, zdrowy, zaradny

i wiecznie narzekający

że ma już 32 lata i nie ułożył sobie życia

że w Polsce nie można się utrzymać 

że życie go doświadczyło

że on inaczej sobie to swoje życie wyobrażał

że nie pozostaje nic innego tylko się upić

tak siedzieliśmy na ławce pod blokiem w jeden z ciepłych październikowych wieczorów i mi to opowiadał
a ja słuchałam i nie mogłam uwierzyć w to co słyszałam

młody, przystojny, zdrowy człowiek

ma dach na głową, z którego nikt go nie wyrzuci

ma pracę. dzięki której może popłacić rachunki

ma obok siebie bliskich, na których może polegać w każdej chwili

i kiedy mu o tym powiedziałam,

że przecież tyle ma, a zamiast marudzić to powinien wziąć się w garść, poznać fajną dziewczynę i to życie sobie układać

to się obraził

bo przecież on taki biedny, a ja mu mówię że może być lepiej, tylko wszystko zależy od niego

dziwni są ci ludzie

i kiedy skończyliśmy rozmowę 

to wróciłam do nie mojego pustego mieszkania

zrobiłam herbatkę malinową, popatrzyłam na pływające w akwarium rybki

zadzwoniłam do kogoś bliskiego, kogo nie mam na wyciągnięcie ręki

do ręki wzięłam szydełko, żeby dokończyć breloczek, na który ktoś już czeka

a kiedy przed północą kładłam się spać, bo przecież jutro do pracy trzeba wstać

zasypiałam w poczuciu szczęścia, że potrafię cieszyć się z tych małych rzeczy:

z tego, że znów trzeba będzie wstać po 6tej i że znów cały dzień będę w terenie pracować,

 chociaż zimno zapowiadają

że kwiatek na komodzie wypuszcza nowy pęd

że zeszłotygodniowa wizyta u lekarza mnie uspokoiła

że za grosze kupiłam 2 wielkie swetry do sprucia i teraz mam tyyyyyle włóczki do dziergania

i z tego, że jutro znów zrobię sobie herbatę malinową:)